STUDIELOOPBAANBEGELEIDING JAAR 1 LFL100VNSLB 2022-2023

Lorenz Anacker

Juli 2023

Mijn naam is Lorenz Anacker, ik ben geboren op 26 augustus 2001 in Berlijn en ik ben momenteel een internationale Duitse student aan de Hogeschool Van Hall Larenstein. Ik ben kort na mijn 21e jaar begonnen met mijn studie aan Van Hall Larenstein en volg sinds september 2022 de opleiding Forensisch Laboratoriumonderzoek. Ik heb voor deze opleiding gekozen omdat ik van mijn buitenlandse vrienden veel heb gehoord over hun werkveld. Zij hadden in Engeland een opleiding afgerond op het gebied van forensische wetenschap en toen ik op het punt stond om af te studeren van de middelbare school, vertelden ze mij hierover. Ik wist weinig over dit vakgebied en daarvoor was ik van plan om scheikunde te studeren of scheikunde docent te worden. Maar toen ze me over hun vakgebied vertelden, was ik meteen geïnteresseerd en ik realiseerde me dat ik ook al eerder geïnteresseerd was geweest in hoe de politie misdaden oplost. Mijn interesses omvatten techniek en scheikunde, maar ook muziek en computerwetenschappen. Mijn hobby's zijn schaatsen, gitaar spelen en allerlei videospelletjes spelen. Veel van mijn huidige vrienden zijn ook zogenaamde "gamers" en ik heb er een aantal online ontmoet. Dat zijn niet alleen Duitsers, maar ook mensen uit de Verenigde Staten, Brazilië en veel Europese landen zoals Engeland, Finland en vooral Nederland. Ik ben verschillende keren in Nederland geweest om verschillende redenen en ben altijd enthousiast en onder de indruk geweest van dit land. Tegelijkertijd leerde ik mensen uit Nederland kennen en samen met het advies van hen en anderen was het gemakkelijk voor mij om te besluiten in Nederland te gaan studeren.

Reflectieopdracht

In periode 1 heb ik geleerd dat ik niet op anderen kan vertrouwen om op tijd met taken te beginnen. Tegelijkertijd heb ik geleerd dat ik sommige studenten met wie ik werk moet motiveren om aan opdrachten te beginnen. Ik heb dit geleerd door problemen met studenten die niet werkten of begonnen toen we het verslag voor "Basisvaardigheden Technisch Onderzoek" in groepswerk moesten schrijven. Hier zou ik in de toekomst meer achter staan om de groepsindeling over wie wat doet eerder uit te werken. Daarnaast zou ik er meer op willen letten dat mijn groepsgenoten goed aan hun taken werken en niet achterlopen.

Terugkijkend zag ik ook dat mijn eerste testweek relatief goed verliep. Ik deed het beter in chemische berekeningen dan ik vooraf had verwacht. Tegelijkertijd deed ik het ook zo goed als verwacht in de scheikunde test. Bij de andere twee, de VMT en de General Test, had ik echter lager gescoord dan verwacht. Ik ben niet helemaal tevreden over mijn voorbereiding op de toetsen. Ik heb voor elke toets gestudeerd, maar ik had moeite om mezelf te motiveren en mijn tijd goed in te delen. Ook schatte ik de moeilijkheidsgraad van de toetsen van tevoren verkeerd in, waardoor ik me voor sommige toetsen meer voorbereidde dan voor andere. Om deze problemen te voorkomen, zou ik de volgende keer eerder willen beginnen met studeren voor de toetsen. Dit zou me meer tijd moeten geven om de toetsen goed in te delen, de kwaliteit van het leren te verbeteren en tijdstress te verminderen. Om dit doel te bereiken, zou ik specifieke tijden willen instellen om me voor te bereiden op de toetsen. Ik wil ook taken zoals verslagen en portfolio's vroeg afronden om meer tijd te creëren. Deze dingen zouden me moeten helpen om mijn gewoonte van uitstelgedrag en tijdsdruk te vermijden of op zijn minst te verminderen en zo betere resultaten te behalen.

Fragen Interview Berufsbildtest

Interview mit Mark Benecke

Wie sieht eine durchschnittliche Arbeitswoche in Ihrem Bereich aus?

Gibt's nicht. Es ist alle paar Minuten eine neue Anfrage im Postfach. Wir arbeiten hier im Team eher wie in einem Fluss, in dem wir dauernd mit Information umspült werden. Abhängig davon reisen wir dann an einen Ort, um Spuren anzusehen, sind im Labor, halten einen Vortrag oder gestalten eine Fortbildung, forschen an neuen Untersuchungs-Verfahren, schreiben wissenschaftliche Veröffentlichungen oder besprechen mögliche Vorgehen in Spuren-Fällen.

Machen Sie oft Überstunden?

Ich habe seit dreißig Jahren kein Wochenende oder Feierabend gehabt. Ich bin 365 Tage im Jahr erreichbar. Meine Mitarbeiterinnen haben aber geregelte, "normale" Arbeitszeiten und müssen Überstunden innerhalb weniger Monate abbauen, sie dürfen sich nicht aufstauen.

Wenn Sie an Fällen arbeiten: Wie gut sind Sie mit dem Fall vertraut?

Wir kennen die Fälle so genau wie möglich, wenn es "Akten-Fälle" sind. Diese — die Spuren-Lage — können wir auch zwanzig Jahre später oft noch aus dem Gedächtnis hervorrufen. Dabei geht es aber nur um die Spuren, nicht um Gefühle oder Drama. Wir engen aber alles, auch Berichte von Zeuginnen und Zeugen, die uns eigentlich nicht interessieren, immer sehr stark auf die eigentlichen "Spuren-Anteile" ein. Diese interessieren uns alle im Labor und daher ist es leicht, sich diese zu merken.

Arbeiten Sie nur an "Ihrem" Teil oder kennen Sie die Fälle auch in anderen Bereichen?

Am liebsten nur in meinem Bereich. Wir möchten unabhängige Beweise erkennen, nicht durch andere Spuren-Ergebnisse in eine Richtung "denken".

Fühlen Sie sich manchmal durch Ihre Arbeit psychisch belastet?

Ich mag Spuren, zählen, sortieren und forschen gerne. Es ist manchmal traurig, dass Angehörige oder Überlebende so schwer an einem Fall tragen, und das darf auch ruhig auf uns überschlagen, also, dass wir wahrnehmen, wie betroffen sie sind. Wir reden über Lösungen (oder dass es keine Lösungen gibt, wenn keine Spuren vorhanden sind), und das ist angenehm für alle Seiten. Die Menschen erhalten dadurch ein wenig Entscheidungs-Freiheit zurück.

Warum haben Sie sich für diesen Bereich entschieden? Wie sind Sie zu Ihrem jetzigen Job gekommen?

Ich messe gerne, ich mag kein Geschwätz, und als genetische Fingerabdrücke 1984 erfunden wurden, fand ich das spannend. Ich durfte als Student ein Praktikum im Labor für DNA-Untersuchungen in der Rechtsmedizin machen, und so bin ich da reingerutscht.

Was macht Ihnen Freude an Ihrer Arbeit und was machen Sie nicht gerne?

Alle bürokratische finde ich sehr langweilig, auch sinnleere Besprechungen. Das überlasse ich daher anderen, die daran Freude haben und die meine Vorlieben langweilig finden, also messen, zählen, neue Untersuchungs-Verfahren ertüfteln und dergleichen. Bei uns im Labor gilt die Regel: Alle machen nur, wozu sie Lust haben. Das hat sich sehr gut bewährt. Wichtig ist mir, dass nicht lange herumgeredet wird, sondern die Messungen im Mittelpunkt stehen und auch stattfinden. Ich reise auch gerne herum, um Spuren in ihrem Zusammenhang zu betrachten: Feuchte, Temperatur, Aufbau einer Wohnung oder eines Grabens, in dem die Spur lag, welche Tiere und Pflanzen leben dort?

Ist Ihre Arbeit überwiegend theoretisch, d. h. theoretische Arbeit, das Verfassen von Texten usw., oder eher praktisch, z. B. Arbeit im Labor, extern, an Tatorten (wenn Sie an Tatorten arbeiten) und darüber hinaus?

Ich sehe Forschungs-Berichte und Gutachten auch als etwas Praktisches an, daher: sehr praktisch.

Was sind typische Aufgaben, die Sie bei Ihrer Arbeit haben?

Das Wichtigste ist, die messbaren Spuren zu finden, egal wie. Es kann auch sein, dass auf einem alten Foto in einer verstaubten Akte eine Blutspur zu sehen ist, die sich noch vermessen lässt. Oder die Angehörigen einer toten Person reiben selbst eine Spur ab und fotografieren sie, von der wir nicht wissen, ob sie überhaupt vorhanden ist. Dann können wir entscheiden, ob wir weiter machen. Das gilt auch in Sexual-Delikten, wo öfters die entscheidenden Spuren noch irgendwo herum liegen, beispielsweise Decken, Hosen, Kissen oder ähnliches.

Zusammenfassung:

In diesem Interview habe ich Mark Benecke einige Fragen bezüglich seines Arbeitsfelds gestellt. Mark Benecke ist ein deutscher Kriminalbiologe und Spezialist im Gebiet der forensischen Entomologie, sowie Autor vieler verschiedenen Bücher über, unter anderen, Kriminalbiologie und Kriminalfälle. Derzeitig ist er als Deutschlands einziger öffentlich bestellten und vereidigten Sachverständigen für biologische Spuren tätig. Er ist darüber hinaus Ausbilder an deutschen Polizeischulen, sowie Gastdozent in den Vereinigten Staaten, Vietnam, Kolumbien und auf den Philippinen. Zu seinen bekanntesten Fällen gehören die Untersuchung von Adolf Hitlers Schädel und die Untersuchung zum Fall des kolumbianischen Serienmörders und Vergewaltigers Luis Garavito, in welcher er der einzige forensische Wissenschaftler war welcher mit diesem sprach.

Die erste Frage, welche ich ihm in diesem Interview gestellt habe, war wie den eine durchschnittliche Arbeitswoche in seinem Arbeitsbereich aussieht. Auf diese Frage antwortete er jedoch, dass es für ihn eine durchschnittliche Arbeitswoche nicht gibt. Dies liegt daran, dass er und seinem Team dauernd mit Informationen „überspült“ werden da alle paar Minuten neue Anfragen beim ihm im Postfach ankommen. Dadurch hat er jeden Tag neue Aufgaben/Aufträge, sowie z.B. das Forschen an neuen Untersuchungsverfahren, das Reisen an einen anderen Ort, um Spuren anzusehen oder auch das Vorbereiten eines Vortrages oder Fortbildung. Darauffolgend habe ich gefragt, ob er bei seiner Arbeit häufig Überstunden macht. Hierzu sagte er: „Ich habe seit dreißig Jahren kein Wochenende oder Feierabend gehabt.“ Darauffolgend erläuterte er, dass er das ganze Jahr, also 365 Tage im Jahr, erreichbar ist, dies aber allein für ihn gilt, dass seine Mitarbeiterinnen geregelte Arbeitszeiten haben und mögliche Überstunden innerhalb weniger Monate abbauen müssen.

Meine nächsten zwei Fragen gingen darüber, wie gut er sich mit den Fällen, an denen er arbeitet, auskennt und ob er auch die Fälle in anderen Bereichen als den, den er bearbeitet kennt oder bearbeitet. Hier sagte Mark „Wir kennen die Fälle so genau wie möglich […]“ und dass er auch noch nach zwanzig Jahren oft die Spuren-Lage aus dem Gedächtnis weiß. Er sagt jedoch, dass sich dies aber wirklich nur auf die Spuren bezieht, nicht um Drama oder Gefühle, und dass sie immer alles, auch Berichte von Zeuginnen und Zeugen, stark auf einen eigentlichen „Spuren-Anteil“ einengen. Diese Spuren sind dann, was im Labor wirklich interessant ist, und daher ist es leicht sich diese zu merken. Darauffolgend antwortete er auf die Frage, ob er die Fälle auch in anderen Bereichen kennt, dass er am liebsten nur im Bereich, in welchen er arbeitet, den Fall kennt, um somit unabhängig und ohne Einfluss anderer Spuren-Ergebnisse Beweise erkennen möchte.

Weiterhin habe ich mich gefragt, ob er sich jemals von seiner Arbeit psychisch belastet fühlt. Mark sagte hier, dass es manchmal traurig ist das Angehörige oder Überlebende an einem Fall so schwer tragen und dass das Gefühl wahrzunehmen wie betroffen diese sind auch ruhig auf ihn und sein Team überschlagen darf. Zudem sagte er auch das sie über Lösungen sprechen, was angenehm für alle ist, und dass die betroffenen Menschen somit ein wenig Entscheidungsfreiheit zurückerhalten. Hiernach habe ich mich dafür interessiert, warum sich Mark überhaupt für diesen Arbeitsbereich entschieden hat und wie er zu seinem jetzigen Job gekommen ist. Seine Antwort hierauf war, dass er das Erfinden von genetischen Fingerabdrücken 1984 spannend fand und als Student ein Praktikum in einem Labor für DNA-Untersuchung in der Rechtsmedizin machen konnte. Auch mag er kein Geschwätz, aber misst gerne.

Die nächste Frage war darüber, was ihm an seiner Arbeit Freude macht und was nicht. Hier antwortete er direkt vorab, dass er alles bürokratische und sinnleere Besprechungen langweilig findet. Seine Vorlieben sind vor allem das Messen, Zählen, das „ertüfteln“ von neuen Untersuchungsverfahren, zudem reist er gerne herum um Spuren in ihrem Zusammenhang zu betrachten. Er sagt ebenfalls aus, dass er alle Sachen, an denen er nicht Freude findet, anderen überlässt, welche dies tuen. Hierzu hat er auch eine Regel bei ihm im Labor aufgestellt welche Lautet: „Alle machen nur, wozu sie Lust haben.“

Auf die nächste Frage, ob seine Arbeit überwiegend theoretisch oder praktisch ist, antwortete er mit einer kurzen und knackigen Antwort. Er sagt, dass seine Arbeit sehr praktisch ist, da er nicht nur im Labor und an Tatorten arbeitet, sondern auch mit Forschungsberichten und Gutachten, welche er auch als praktische Arbeit betrachtet. Die letzte Frage, welche ich Herr Benecke stellte, war es noch einmal typische Aufgaben, welche er bei seiner Arbeit auftrifft, zu nennen. Hier antwortete er: „Das Wichtigste ist, die messbaren Spuren zu finden, egal wie.“ Weiterführend in seiner Antwort erklärte er, dass sich Blutspuren, welche sich noch vermessen lassen, auch auf alten Fotos oder verstaubten Akten auffindbar sein können oder dass die Angehörigen selbst eine Spure abgerieben und fotografiert haben. Dies gilt auch in Sexualdelikten, wo die entscheidenden Spuren sich oft auf Decken oder Hosen befinden, welche irgendwo herum liegen. Von diesen Spuren wissen sie nicht einmal, dass sie vorhanden sind, und somit ist eine typische Aufgabe diese letzten Endes doch aufzuspüren und zu analysieren.

Abschließend möchte ich noch darüber sprechen, warum ich mich dazu entschieden habe Mark Benecke zu interviewen und was ich aus diesem Interview mitnehmen werde.

Entschieden habe ich mich für ein Interview mit Mark Benecke, da er im selben oder zumindest ähnlichen Arbeitsumfeld arbeitet in welchen ich nach dem Abschluss meines Studiums tätig sein möchte. So ist es mein Ziel als ein forensischer Wissenschaftler an der Untersuchung von Spuren bei Kriminaldelikten zu arbeiten und somit zur Aufklärung von diesen beizutragen. Zudem besitze ich auch das Buch „Mein Leben nach dem Tot – Wie alles begann“, welches die Autobiografie von ihm ist und habe an einer seiner Vorlesungen zum Thema „Blutspuren“ teilgenommen. Beide fand ich sehr interessant, informativ und auch spannend.

Mitnehmen aus diesem Interview werde ich auf jeden Fall ein tieferes Verständnis für dieses Arbeitsfeld als zuvor und dass dieses für mich spannend ist. Zudem habe ich etwas darüber gelernt was für Aufgaben in diesem Arbeitsfeld zu erwarten sind, so z.B. die Arbeit im Labor, was ich natürlich zuvor schon wusste, aber auch dass Forschungsberichte und Gutachten eine größere Rolle als zuvor erwartet Spielen und das es möglicherweise notwendig ist zu Tatorten zu reisen, um Spuren im Zusammenhang zu betrachten. Zusätzlich bin ich zuvor davon ausgegangen, dass auch in diesem Arbeitsfeld eine durchschnittliche Arbeitswoche zu erwarten wäre, durch dieses Interview ist mir jedoch klar geworden, dass jede Woche oder sogar Tag anders ist, da kein Fall dasselbe ist. Das, was mich aber am meisten überrascht hatte, war das Verhältnis mit der Vertrautheit und Emotionen zu den Fällen. Ich war davon ausgegangen, dass man nicht all zu gut mit den Fällen vertraut wäre und diese schnell wieder Vergessen würde, da man allein mit den Spuren im Labor arbeitet. Ebenfalls bin ich davon ausgegangen, dass Emotionen keinen Platz in der Arbeit haben und man nicht seine Emotionen beeinflussen lassen darf. Das Interview hat meine Sicht auf diese beiden Sachen jedoch geändert, so habe ich gelernt das die Auseinandersetzung mit den Spuren und möglicherweise zum Tatort reisen dazu führen kann, dass ein Fall oder mehrere Fälle für lange Zeit im Gedächtnis bleiben und auch das man als Untersucher ebenfalls auf einem emotionalen Level mit einem Fall, also Sympathie oder Mitleid haben, sich verbinden kann um den Opfern und Angehörigen den bestmöglichen Beistand zu leisten, dies jedoch nicht die Untersuchungsergebnisse beeinflussen darf.

Niederländisch:

Vragen Interview Beroepentest

Interview met Mark Benecke

Hoe ziet een gemiddelde werkweek eruit in uw vakgebied?

Die is er niet. Om de paar minuten zit er een nieuw verzoek in de inbox. We werken hier in het team meer als in een rivier, waar we voortdurend worden omringd door informatie. Afhankelijk daarvan reizen we naar een locatie om sporen te bekijken, zijn we in het laboratorium, geven we een lezing of organiseren we een training, onderzoeken we nieuwe onderzoeksmethoden, schrijven we wetenschappelijke publicaties of bespreken we mogelijke procedures in sporenzaken.

Werkt u vaak over?

Ik heb in dertig jaar geen weekend of vrije dag gehad. Ik ben 365 dagen per jaar beschikbaar. Mijn vrouwelijke medewerkers hebben echter gereguleerde, "normale" werktijden en moeten overuren binnen een paar maanden afbouwen, ze mogen zich niet ophopen.

Wanneer u aan zaken werkt: Hoe goed kent u de zaak?

We kennen de zaken zo goed mogelijk als het "dossierzaken" zijn. Vaak kunnen we ons deze - de sporensituatie - zelfs twintig jaar later nog uit het hoofd herinneren. Maar dit gaat alleen over de sporen, niet over gevoelens of drama. We beperken echter altijd alles heel sterk tot de feitelijke "sporendelen", zelfs meldingen van getuigen die ons eigenlijk niet interesseren. Deze interesseren ons allemaal in het lab en daarom is het gemakkelijk om ze te onthouden.

Werk je alleen aan "jouw" deel of ken je ook de zaken in andere gebieden?

Bij voorkeur alleen in mijn gebied. We willen onafhankelijk bewijs herkennen, niet in een bepaalde richting "denken" door andere sporenresultaten.

Voelt u zich soms psychisch bezwaard door uw werk?

Ik hou van sporen, tellen, sorteren en onderzoeken. Het is soms triest dat familieleden of nabestaanden zo'n zware last van een zaak dragen, en dit kan ook stilletjes op ons overslaan, d.w.z. dat we waarnemen hoe aangedaan ze zijn. We praten over oplossingen (of dat er geen oplossingen zijn als er geen sporen zijn), en dat is voor alle partijen prettig. Het geeft mensen een beetje keuzevrijheid terug.

Waarom heb je voor dit vak gekozen? Hoe ben je aan je huidige baan gekomen?

Ik hou van meten, ik hou niet van roddelen, en toen in 1984 genetische vingerafdrukken werden uitgevonden, vond ik dat spannend. Ik mocht als student stage lopen in het laboratorium voor DNA-onderzoek in de forensische geneeskunde en zo ben ik erin geslopen.

Wat vind je leuk aan je werk en wat niet?

Ik vind alle bureaucratische dingen erg saai, ook zinloze vergaderingen. Dus dat laat ik over aan anderen die dat leuk vinden en die mijn voorkeuren saai vinden, d.w.z. meten, tellen, nieuwe onderzoeksprocedures bedenken en dergelijke. We hebben een regel in het lab: iedereen doet alleen waar hij zin in heeft. Dat heeft heel goed gewerkt. Voor mij is het belangrijk dat we niet lang blijven praten, maar dat de metingen centraal staan en plaatsvinden. Ik reis ook graag rond om sporen in hun context te bekijken: Vochtigheid, temperatuur, structuur van een woning of een geul waar het spoor was, welke dieren en planten leven daar?

Is je werk vooral theoretisch, d.w.z. theoretisch werk, teksten schrijven etc., of meer praktisch, bijv. werken in het lab, extern, op plaatsen delict (als je op plaatsen delict werkt) en daarbuiten?

Ik zie onderzoeksrapporten en expertises ook als iets praktisch, dus: heel praktisch.

Wat zijn typische taken die je in je werk hebt?

Het belangrijkste is het vinden van de meetbare sporen, hoe dan ook. Het kan ook zijn dat er een bloedspoor zit op een oude foto in een stoffig dossier dat nog gemeten kan worden. Of de familieleden van een dode kunnen zelf een spoor afvegen en fotograferen waarvan we niet eens weten dat het er is. Dan kunnen we beslissen of we doorgaan. Dit geldt ook voor seksuele misdrijven, waar de beslissende sporen vaak nog ergens rondslingeren, bijvoorbeeld dekens, broeken, kussens en dergelijke.

Samenvatting:

In dit interview heb ik Mark Benecke een aantal vragen gesteld over zijn vakgebied. Mark Benecke is een Duitse forensisch bioloog en specialist op het gebied van forensische entomologie. Hij is ook de auteur van veel verschillende boeken over onder andere forensische biologie en strafzaken. Op dit moment is hij Duitslands enige publiek benoemde en beëdigde expert voor biologische sporen. Hij is ook instructeur aan Duitse politiescholen en gastdocent in de Verenigde Staten, Vietnam, Colombia en de Filippijnen. Tot zijn beroemdste zaken behoren het onderzoek van de schedel van Adolf Hitler en het onderzoek naar de zaak van de Colombiaanse seriemoordenaar en verkrachter Luis Garavito, waarbij hij de enige forensische wetenschapper was die met hem sprak.

De eerste vraag die ik hem stelde in dit interview was hoe een gemiddelde werkweek eruitziet in zijn werkveld. Op deze vraag antwoordde hij echter dat er voor hem niet zoiets bestaat als een gemiddelde werkweek. Dit komt omdat hij en zijn team voortdurend worden "overspoeld" met informatie omdat er om de paar minuten nieuwe verzoeken binnenkomen in zijn inbox. Als gevolg daarvan heeft hij elke dag nieuwe taken/opdrachten, zoals het onderzoeken van nieuwe onderzoeksmethoden, reizen naar een andere locatie om naar aanwijzingen te kijken of het voorbereiden van een lezing of training. Vervolgens vroeg ik of hij vaak overwerkt op zijn werk. Hierop zei hij: "Ik heb in dertig jaar geen weekend of dag vrij gehad." Vervolgens legde hij uit dat hij het hele jaar door, 365 dagen per jaar beschikbaar is, maar dat dit alleen voor hem geldt, dat zijn vrouwelijke werknemers gereguleerde werktijden hebben en eventuele overuren binnen een paar maanden moeten afbouwen.

Mijn volgende twee vragen gingen over hoe bekend hij is met de zaken waar hij aan werkt en of hij ook de zaken op andere gebieden kent of eraan werkt. Hier zei Mark "We kennen de zaken zo goed als we kunnen [...]" en dat hij zelfs na twintig jaar vaak de locatie van de sporen uit zijn hoofd kent. Hij zegt echter dat dit eigenlijk alleen betrekking heeft op de sporen, niet op drama of gevoelens, en dat ze altijd alles, inclusief verslagen van getuigen, sterk terugbrengen tot een daadwerkelijk "spoordeel". Deze sporen zijn dan wat echt interessant is in het lab, en daarom is het makkelijk om ze te onthouden. Vervolgens antwoordde hij op de vraag of hij de zaken in andere gebieden kent, dat hij de zaak het liefst alleen kent in het gebied waar hij werkt, zodat hij onafhankelijk en zonder invloed van andere sporenresultaten bewijs kan herkennen.

Ik vroeg me ook af of hij zich wel eens psychisch belast voelt door zijn werk. Mark zei hier dat het soms triest is dat familieleden of nabestaanden zo'n zware last met zich meedragen en dat het gevoel van hoe aangedaan ze zijn op hem en zijn team overslaat. Hij zei ook dat ze over oplossingen praten, wat voor iedereen prettig is, en dat de getroffenen zo een stukje keuzevrijheid terugkrijgen. Daarna was ik geïnteresseerd in waarom Mark überhaupt voor dit werkveld had gekozen en hoe hij aan zijn huidige baan was gekomen. Zijn antwoord hierop was dat hij de uitvinding van genetische vingerafdrukken in 1984 spannend vond en als student stage kon lopen in een laboratorium voor DNA-onderzoek in de forensische geneeskunde. Hij houdt ook niet van kletsen, maar wel van meten.

De volgende vraag ging over wat hij leuk vindt aan zijn werk en wat niet. Hier antwoordde hij meteen dat hij alles wat bureaucratisch is en zinloze vergaderingen saai vindt. Zijn voorkeuren zijn meten, tellen, nieuwe onderzoeksmethoden "uitvinden" en hij reist ook graag rond om sporen in hun context te bekijken. Hij verklaart ook dat hij alle dingen waar hij geen plezier aan beleeft overlaat aan anderen die dat wel doen. Hij heeft ook een regel hierover in zijn lab, namelijk: "Iedereen doet alleen waar hij zin in heeft.

Op de volgende vraag, of zijn werk vooral theoretisch of praktisch is, gaf hij een kort en bondig antwoord. Hij zegt dat zijn werk heel praktisch is, omdat hij niet alleen in het laboratorium en op de plaats delict werkt, maar ook met onderzoeksrapporten en expertises, wat hij ook als praktisch werk beschouwt. De laatste vraag die ik de heer Benecke stelde was om typische taken te noemen die hij in zijn werk tegenkomt. Hierop antwoordde hij: "Het belangrijkste is om de meetbare sporen te vinden, hoe dan ook." Verder in zijn antwoord legde hij uit dat bloedsporen die nog meetbaar zijn ook terug te vinden zijn in oude foto's of stoffige dossiers, of dat nabestaanden zelf een spoor hebben afgewreven en gefotografeerd. Dit is ook waar bij seksuele misdrijven, waar de doorslaggevende sporen vaak gevonden worden op dekens of broeken die ergens rondslingeren. Ze weten niet eens dat deze sporen er zijn, en dus is het een typische taak om ze uiteindelijk op te sporen en te analyseren.

Tot slot wil ik het hebben over waarom ik besloot Mark Benecke te interviewen en wat ik van dit interview meeneem.

Ik besloot Mark Benecke te interviewen omdat hij in dezelfde of in ieder geval een soortgelijke werkomgeving werkt als die waarin ik na mijn afstuderen zou willen werken. Mijn doel is om als forensisch wetenschapper te werken aan sporenonderzoek bij strafbare feiten en zo bij te dragen aan de opheldering ervan. Ik ben ook in het bezit van het boek "Mijn leven na de dood - hoe het allemaal begon", wat zijn autobiografie is, en ik heb een van zijn lezingen over het onderwerp "Bloedsporen" bijgewoond. Ik vond beide erg interessant, informatief en ook spannend.

Wat ik zeker meeneem van dit interview is een beter begrip van dit werkveld dan voorheen en dat het spannend is voor mij. Ik heb ook iets geleerd over de taken die in dit werkveld te verwachten zijn, zoals het werken in het laboratorium, wat ik van tevoren al wist, maar ook dat onderzoeksrapporten en expertises een grotere rol spelen dan van tevoren verwacht en dat het nodig kan zijn om naar plaatsen delict te reizen om sporen in context te bekijken. Daarnaast was ik er eerder van uitgegaan dat een gemiddelde werkweek ook in dit vakgebied te verwachten zou zijn, maar door dit interview realiseerde ik me dat elke week of zelfs dag anders is, omdat geen twee zaken hetzelfde zijn. Wat me echter het meest verraste was de relatie met vertrouwdheid en emotie met de casussen. Ik was ervan uitgegaan dat je niet te bekend zou zijn met de casussen en ze snel zou vergeten, omdat je alleen werkt met de aanwijzingen in het laboratorium. Ik ging er ook van uit dat emoties geen plaats hadden in het werk en dat je je emoties het werk niet moest laten beïnvloeden. Het interview veranderde echter mijn kijk op deze twee dingen, zodat ik leerde dat het omgaan met de sporen en eventueel het reizen naar de plaats delict ertoe kan leiden dat een zaak of meerdere zaken lang worden herinnerd en ook dat je je als onderzoeker ook op een emotioneel niveau met een zaak kunt verbinden, d.w.z. sympathie of medelijden kunt hebben, om de slachtoffers en familieleden zo goed mogelijk te ondersteunen, maar dat dit de resultaten van het onderzoek niet mag beïnvloeden.

Suche

Kategorien